همین چند روز پیش از یکی از دوستای صمیمیم ضربه‌ای خوردم که تا به حال از دشمنام نخورده بودم...اینکه دقیقا از همون آدمی که فکر می‌کردی با بقیه فرق داره آسیب ببینی درد داره، مگه نه؟
راستش بعد اون روز حس و حال بدم، بیشتر تو چشَم میاد؛ حتی دیگه بارون و آرامشی که تو وزش باد هست هم حالم رو خوب نمی‌کنه..
اما یه چیزی رو می‌دونم، اون هم اینه که من کسی نخواهم بود که ازش معذرت خواهی می‌کنم؛ اگه واقعا براش اهمیت داشته باشم خودش میاد و معذرت می‌خواد..
[البته که آدما جای خالی اطرافیانشون رو با آدم‌های دیگه پر می‌کنن!]
